ഒരു പത്രവാര്ത്തയുടെ നൊമ്പരത്തില് നിന്നും പിറന്നത്:
കലങ്ങിച്ചുവന്നെന് കണ്ണിനും
വെന്തടിഞ്ഞ മാംസത്തിനും
അച്ഛന്റെ ചോരയുടെ മണമാണെന്ന്
മറന്നു കളഞ്ഞതാണോ അച്ഛന്?
കരച്ചിലിന് പൂമുഖത്തും
ഞാന് ചിരിച്ചല്ലേ ഉള്ളൂ എന്നും?
സ്നേഹം ചുരത്തിയ മുലക്കണ്ണ്
വിശന്നു വിളറിയ ചുണ്ടിലൂടെ
പറിച്ചെറിഞ്ഞപ്പോള്
അറിയാതെ കരഞ്ഞു പോയിരിക്കാം.
അല്ലാതെ,
കുഞ്ഞുടുപ്പിലെ വര്ണ്ണപ്പൂക്കള്
നിറം മങ്ങിയിട്ടും
അമ്മ ബാക്കിവെച്ചു പോയ
കരിമഷിക്കൂടൊഴിഞ്ഞിട്ടും
പരാതി പറഞ്ഞില്ലല്ലോ ഞാന്.
ഇടയ്ക്കെപ്പോഴോ
സ്കൂളിലേക്ക് പടിയിറങ്ങുമ്പോള്
തല താഴ്ത്തി, കണ്ണുചിമ്മി
കാത്തിരുന്നത് നേര്...
രാസ്നാദിപൊടിയില് ചാലിച്ച
സ്നേഹത്തിന് മുത്തം
മൂര്ദ്ധാവില് പകരുന്നതോര്ത്തതല്ലാതെ,
പരിഭവമായിരുന്നില്ലല്ലോ അതൊന്നും.
ഭാരമായിരുന്നെങ്കില്
ഗര്ഭക്കൂടിലെ പട്ടുമെത്തയില്
പാഷാണമൊഴിച്ചെന്നാല്
പാലെന്നു കരുതി നൊട്ടിനുണഞ്ഞ്
പരലോകം പൂകിയേനെ ഞാന്.
----